Carminis VII. Argumentum. Sub mediam noctem a poematis initio tertiam hic liber incipit. Poeta nebulam describit quandam, quæ noctu ex Legæ lacu est orta, et quam defunctorum umbræ quod temporis inter mortem et funebre carmen intervenit, tenebant. Folani umbra super antrum in quo jacebat cadaver, est visa. Fingali ad rupem Cormulem vox ejus perfertur. Trenmoris clypeum percutit rex, quæ res ipsum armatum esse proditurum certissimo signo indicat. Quæ ex clypei sonitu mira oriuntur. Sulmalla, somno excitata, Cathmorem expergefacit. Verbis ad miserationem commovendam aptis inter se colloquuntur. Ut pacem hic petat illa orat. Bellum protrahere statuit, atque in vicinam Lonæ vallem, quam habitabat Druida senex, illam recedere jubet, usquedum proximi diei prælium fuerit finitum. Exercitum clypei sonitu excitat. Clypeus describitur. Fonar bardus, Cathmoris rogatu primam Belgarum coloniam in Hiberniam a duce Larthone ductam, narrat. Advenit lux. Ad vallem Lonam se Sulmalla recipit. Librum concludit carmen lyricum. TIGHMORA. DUAN VII. v. 1-17. O LINNE doir-choille na Légo Air uair éiridh ceò taobh ghorm nan tonn, 'Nuair a dhùnas dorsa na h-oidhche Air iolair-shùil gréine nan speur. Thaomas dubh-nial a's duirche gruaim: An dlùth-ghleus am measg na gaoithe, 'S iad leumadh o osna gu osna Gu àm éirigh fonn mhairbh-rann nan teud. TEMORA. CARMEN VII. v. 1-17. E LACU nemorosæ silvæ Legæ [undarum, Nonnunquam surgit nebula (xuavorλEupos) latere-cæruleo Quando occluduntur portæ noctis Acquilino-oculo solis cœlorum. Vasta circa Laram fluentorum Funditur atra nubes, cujus est caliginosissima torvitas: Instar cani clypei per fundentes-se nubes Natans-præter est luna noctis. [pore) Cum hoc vestiunt larvæ (antiquitus) ab antiquo (tem Suam arctam structuram inter ventum, Illis salientibus a flamine ad flamen Super atrâ facie noctis nimborum. In latere flaminis ad domicilium heroum Fundunt illæ nebulam cœlorum, Cæruleam habitationem lemuribus haud vivis [rum. Usque ad tempus surrectionis modorum næniæ chorda Est sonor in planitie arborum! 'S e Conar, righ Eirinn, a t' ann, A' taomadh ceò tanais gu dlùth Air Faolan aig Lubar nan sruth. Muladach suidhe fo bhròn Dh'aom an taibhs an ceathach an lòin : Thaom an osag esan ann féin ; Ach phill an cruth àluinn gu dian : Phill e le 'chrom shealladh mall, Le 'ched leadan mar shiubhal nan sìan. Is doilleir so! Ata na slòigh nan suain san àm An truscan ciar na h-oiche. Thuit codal mu shùilibh a' ghaisgich ; "An codal so do 'n fhear-phòsda aig Clatho ? 'M bheil còmhnuidh do m'athair an suain? 'M bheil cuimhne 's mi 'n truscan nan nial, 'S mi m'aonar an àm na h-oiche ?” "C'ar son tha thu a' m' aisling féin ?" Thuirt Fionnghal's e 'g éirigh grad. "An dì-chuimhn dhomhsa mo mhac No 'shiubhal teine air reathlan nan laoch? Ni mar sin air anam an righ Thig gnìomh sheoid àluinn nan cruaidh bheum. Ni'n dealan iad'a theicheas an dùbhra Na h-oidhche 's nach fhàg a lorg. Est Conar, rex Iernes, qui adest, Fundens nebulam larvalem densè Super Folanem apud Lubarem fluentorum. Inclinavit-se larva in nebulam prati-paludosi: At reversa est forma excelsa properè: Sunt exercitus in sopore in hoc tempore Subsedit ignis regis altè; Inclinavit-se ille solus super hastam : Cecidit somnus super oculos ejus bellatorum; “An est somnus hic viro-desponso Clatho? An est recordatio mei, cum sim in amictu nubium, Cum sim solus in tempore noctis?" Quamobrem est tu in meo somnio ipsius ?" Dixit Fingal surgens properè. "An oblivio mihi est meus filius In suo itinere (igneo) ignis super planitie heroum ? Non eo modo super animum regis Veniunt facta heroum excelsorum durarum plagarum. Non fulgur illi, quod fugit in obscuritate Noctis et quod non relinquit ejus vestigium. |