Carminis IV. Argumentum.

Poematis actione noctis interventu dilatâ, hanc nactus occasionem Ossianus suas res apud Legam lacum gestas recenset, et quibus modis Everallinis amorem sollicitaverat, quæ Oscaris mater erat, et paulo ante mortua erat quam militarem in Hiberniam expeditionem duxerat Fingal. Hujus illi umbra visa est, quæ indicat Oscarem, qui noctu speculatum fuerat missus, cum manu hostium præmissâ esse congressum, et tantum non superatum. Ossianus filio succurrit; rumor de Suarani adventu ad Fingalis aures pervenit. Rex è somno excitatus, exercitum convocat, atque ut nocte superiore promiserat, Gallum Morni filium ductorem designat: ipse filios ut fortiter se gererent, suosque defenderent, hortatus, in collem ex quo pugnam observare posset concessit. Prælium committitur; fortia Oscaris facta celebrantur. Ut verò Oscar, cum patre socio altero agmine victor esset, altero quidem Gallus, in quem Suaranus ipse impetum fecerat, vix stare poterat. Ullinem, bardum, qui animum martio cantu accenderet, ad illum Fingal mittit; vincit tamen Suaranus, et Gallus recedere cogitur. Fingal, colle relicto, aciem instaurat; Suaranus insequi desistit, et clivoso loco occupato, agmen turbatum restituit, Fingalisque adventum exspectat. Rex, milites hortatus, quæ res postulat ritè imperat, et prælium redintegrat. Cucullin, qui se unà cum Conale amico et Carule vate in Turam antrum receperat, fragore audito, collis supercilium conscendit, quod aciei supereminebat, unde cum hostibus conflictantem Fingalem conspexit. Ille, quem ne se Fingali qui in ipso victoriæ articulo erat adjungeret prohibuit Conal, Carulem mittit, ut heroi de felici eventu gratularetur.

FIONNGHAL.

DUAN IV.

v. 1-17.

Co thigeadh le fonn do n' bheinn,
Mar bhogha Léna nam braon mall?
'S i òigh a ghuth-ghràidh a th'ann,
Nighean Thoscair a's gile làmh.
Is tric a chual' thu fonn uam féin;
'S tric a thug thu deoir na h-àille.
An d'thig thu gu còmhrag nan treun,
Gu gnìomh Oscair a ghorm-mhàille?
C'uin shiùbhlas an duibre o Chona
Nan sruth mòr a's àirde fuaim?
Chaidh mo lài seachad 'sa chòmhrag;
Tha m'aois fo dhòruinn's fo ghruaim.
A nighean nan làmh mar an sneachd
Cha robh mi cho brònach's cho dall,
Cha robh mi cho dorcha gun bheachd,
'Nuair thug Eimhir-àluinn a gràdh,
Eimhir-àluinn nan ciabh donn,

FINGAL.

CARMEN IV.

v. 1-17.

Quis venit cum cantu a monte,

UIS

Instar arcus Lenæ [iridis] imbrium lentorum?
Nympha vocis amoris est illa,

Filia Toscaris cujus est candidissima manus.
Sæpe audîsti cantionem à me ipso;

Sæpe reddidisti tu lacrymas pulchritudinis.

An venis tu ad certamen strenuorum,

Ad facinora Oscaris cærularum loricarum?

Quando abibit caligo a Conâ

Torrentium magnorum quorum altissimus est sonitus? Præterierunt mei dies in certamine;

Est mea senectus sub dolore et obscuritate,

O filia manuum instar nivis,

Non fui

ego ita lugubris et ita cœcus,

Non fui ego ita obscuratus sine visu,

Quando reddidit Evirallin suum amorem,
Nympha formosa capillorum subfuscorum,

Nighean Bhrano a bhroillich bhàin.
'Na 'déigh a bha mìle sonn;

Do mhìle sonn dhiult is' a làmh :
Chuireadh laoich nan lann air chùl;
B'àille 'na sùilse bha Oisian.

Chaidh mise dh' iarruidh na h-òigh
Gu Légo mòr, a's dorcha stuadh.
Dà-ghaisgeach-dheug a bha 'mo chòir,

Siol Mhòirbheinn nan sruth's nan cruach.
Thàinig gu Brano na dàimh,

Brano na màil' an robh fuaim.

"Co as," thuirt ceannard an àigh,

"Na h-òig-fhir fo airm's fo chruaidh?
Cha 'n fhuras géill' a thoirt o òigh,
Dhiùlt triath Eirinn nan gorm-shùl.
Ceud fàilt air ceannard nan slòigh,
Mac Fhionnghail, a's mòr cliù.

Is sona 'n òigh a ghéilleas dhuit féin,
A ghaisgich thréin nan gnìomh corr;
Ge bu leamsa dà-nighean-dheug,
Bu leatsa do rogha, a sheoid."

Dh'fhosgail e talla na h-òigh,

Eimhir-àluinn nan ciabh donn.

Dh'éirich aoibhneas an anam an t-slòigh
Chuir fàilt air nighinn Bhrano nan long.
Gu h-ard air firich an fhéidh

Bha Cormac, e féin 's a shluagh,
Ochd gaisgich dha 'n triath sa' bheinn;