Carminis VI. Argumentum.

Nox supervenit. Celebrandas exercitui epulas instruit Fingal, quibus Suaranus interest. Pacis carmen vates Ullin regis bardus, rege imperante, cantat, prout finito bello mos erat. Quæ gesta erant in Scandinaviâ a Trenmore Fingalis proavo, nuptiasque ejus cum Inibaca regis Lochlinis filiâ, Suarani proavi, narrat. Quam ob necessitudinem, et quia frater erat Agandeccæ quam ipse juvenis amaverat Fingal, solvit è vinculis Suaranum rex, reditumque cum fractis copiis, datâ fide se nunquam hostiliter in Hiberniam descensurum esse, in Lochlinem præstat. Partìm ergo in Suarani reditu instruendo, partìm in cantibus, et in colloquio, in quo de Grumale fabulam narrat Fingal, nox teritur. Mane discedit Suaranus. Venatum exit Fingal; adhuc latentem in antro Turâ Cucullinem solatur, et postridie Scotiam repetit. Sic Poema concluditur.

FIONNGHAL.

DUAN VI.

v. 1-18.

THUIT neòil na h-oidhch' air a' chuan,
Thionail an duirch' air cruaich Chromla;
Dh'éirich reulta boillsg' o thuath,

A dealradh air stuadh na h-Eirinn:
Dh' fheuch iad an ciuin-theine thall
Ro' cheò ghluais mall thar na speuraibh.
Bha gaoth a' beucail anns a' choill,
'S dorcha sàmhach raon a' bhàis.

Air sliabh neo-fhuaimear Léna
Dh'éirich na mo chluais guth Charuill;
Bha 'fhonn air cairdibh ar n-òige,
Na lài mòr a dh'aom o shean,

'Nuair thachair sinn air Légo nan triath,
'S a chaidh an t-slige fhial mu 'n cuairt:
Fhreagair Cromla fuaim nan dàn,

Bha tanais na dh'fhalbh a 'snàmh air gaoith, Dh'aom iad le h-aoibhneas gu mall,

Ri fonn molaidh dh'aom na laoich.

FINGAL.

CARMEN VI.

v. 1-18.

CECIDERUNT nubes noctis super oceanum,
Coiit nebulosa-caligo in fronte Cromlæ;
Surrexerunt stellæ resplendentes a septentrione,
Et scintillantes in fluctus Iernes:

Ostenderunt illæ tranquillum ignem exadversum
Per vaporem qui movebatur tardus super æthera.
Erat ventus mugiens in silvâ,

Et obscura et quieta planities mortis.

In acclivitate haud-sonorâ Lenæ

Orta est auri meæ vox Carulis;

Erat carmen ejus de amicis nostræ juventæ,
De diebus magnis qui abierunt olim,
Quando convenimus in Legå heroum,
Ac circumibat concha genialis:
Respondebat Cromla sono carminum,
Simulacra defunctorum innabant vento,
Prona movebantur cum gaudio lentè,

Ad cantilenam laudis propendebant heroes.

Biodh d'anam an sòlas, a Charuill, Measg osna charach sa' bheinn.

C'uim nach d'thigeadh tu gu 'm thalla,
'S mi caitheadh na h-oidhche leam féin ?
'S ceart gu 'n d'thig mo chara' dìleas :
Cluinneam a mhìn-làmh air a' chlàrsaich
'S i sinnte air balla na fuaim;

Bidh 'n toirm 'nam chluais gu mall.
C'uim nach labhair rium 'nam bhròn?

C'uin a chi mi mo mhòr chairde?
Gabhaidh tu seachad san osaig,

Tha forum nam dhosan liath ;
Fhir-mholaidh nan triath, bi slàn.

Air taobh Mhòra nan iomadh cruach
Thachair tréith nam buadh aig fleagh,
Mile darag a lasadh mòr

Is neart nan corn a' dol mu 'n cuairt.
Bha aoibhneas air anam nan laoch,
'S righ Lochlin nam faobh fo bhròn;
Bha 'dhearg-shùil air Léna 'n fhraoich,
Is 'ardan nach b'fhaoin ro mhòr,
Chuimhnich gu'n thuit e sa' bhlàr.

Bha 'n righ air sgéith 'athar 'ag aomadh,

A liath-chiabh air gaoith gu barr

Fo sholus na h-oidhche a' taomadh :

Chunnaic e Suaran fo bhròn,

Is labhair gu fòil r'a bhàird.

Versetur animus tuus in lætitia, Carul,

Inter ventos gyrorum in jugis.

Quid non venias tu ad aulam meam,

Me consumente noctem solo?

Certo veniet amicus meus dilectus:

Audio blandam ejus manum in citharâ
Extensâ ad murum sonacem;

Tardè moveatur in aure meâ murmur.

Quid non me alloqueris qui sum in morore?
Quando videbo magnos amicos meos?

Præteris tu in aura,

Est ejus strepitus in cæsarie meâ canâ;

Laudator heroum, sis salvus.

[cuminorum]

In latere Moræ jugosæ (Toλudipados) [multorum caConvenerunt heroes-victores ad convivium,

Mille quercibus exardescentibus latè

Vique corneorum poculorum circumeunte.

Inerat lætitia animis virûm-strenuorum (anwv),
Rege Lochlinis spolia-referente masto;
Adspectabat ruber-oculus Lenam ericæam,
Irâ haud inani permagnâ,

Reminiscens se cecidisse in pugnæ campo.
Rex ipse clypeo paterno innitebatur,
Canis capillis in ventum usque ad apicem
Sub luce noctis effusis:

Vidit Suaranum mæstum,

Et allocutus est leniter bardos.

* Ad verbum, Sit murmur in mea aure tarde, vel lente.