Carminis I. Argumentum.

Carbar, Borbar-duthulis filius, in Connactâ Athæ regulus, princeps Firbolgorum generis potentissimus, Cormaco Arthonis filio, rege Hiberniæ adolescentulo in regali Temora palatio trucidato, regnum occupavit. Cormacus a Conare Trenmoris filio, Fingalis proavo, Caledoniorum Scotia occidentalis incolarum rege, rectâ lineâ genus ducebat. Fingal Carbaris facinore incensus in Hiberniam exercitum transmittere, atque iterum in Hiberniæ solio regium genus collocare statuit. Carbar, maturo de illius consiliis nuntio accepto, quasdam suas Ultoniæ gentes contraxit, et se celeritèr subsequi cum exercitu in Temorâ conflato, Cathmorem fratrem jussit. Is erat rerum status, cum Ultoniæ oras invasuri Caledonii in conspectum venerunt.

Cum primâ luce poema incipit. Ab exercitu reliquo seorsum digressus exhibetur Carbar, quando e speculatoribus unus illi Fingalem copias exposuisse annunciat. Concilium principum convocat. Foldathus Momæ dux hostes superbè aspernatur, quem Malthus acriter reprehendit. Carbar, deliberatione habitâ, epulas, ad quas, per Ollam bardum, Oscarem Ossiani filium vocat, apparari jubet; quum priùs jurgii occasionem captare, ut armorum esset prætextum, in animo destinaverat. Epulas adiit Oscar; jurgium est factum; utriusque socii ad manus venerunt; Carbar et Oscar occiderunt mutuis vulneribus oppressi. Ad Fingalis castra pugnæ rumor est perlatus, qui Oscari subventurus festinavit; ad Cathmoris exercitum Hibernici recesserunt, qui in Molenæ solitudinem ripas juxta Lubaris fluvii erat progressus. Fingal, cum nepotem luxerat, Ullini bardorum principi corpus Morvenæ tumulandum mandavit. Noctis adventu, Althan Conacharis filius regi de Cormaci cæde singula enarrat. Folan Fingalis filius quid hostes noctu facessant observatum mittitur; quæ res primi diei actionem concludit. Quæ hoc libro narrantur Ultonâ, prope Moræ montem, in extremo Molenæ solitudinis limite peracta sunt.

TIGHMORA.

DUAN I.

v. 1-17.

GORM thonna na h-Eirinn an soillse;
Ard mhonadh fo bhoillsge an là ;
Cranna ciar-cheann ag aomadh fo ghaoith,
Liath shrutha taomadh o chairn;

Dà thoman uaine fo dharaig

Ag iadhadh's a tarruing mu chaol-rath,
Caoin shiubhal an uisge ro' ghleannaibh ;
Air bruaich an uild an Cairbre féin,

A shleagh fo chomas an tréin r'a thaobh,
A dhearg shùil fo ghiorrag, 's e bròn.
Dh'éirich Cormac an anam an righ,

'S a lota gun chli, 'na thaobh.

Leth fhaicte bha 'n t-òg an dùbhra,

Fhuil chraobh-dhearg a' sruthudh o'chliabh.
Thilg Cairbre a shleagh tri chuairt,
Tri chuairt chuir e 'n fheusaig fo làimh.
Chas e gu tric o ard cheum;

TEMORA.

CARMEN I

v. 1-17.

CERULEIS fluctibus Iernes in luce;
Arduis montibus sub coruscatione diei;

[vento, Arboribus (cum) fuscis verticibus se-inclinantibus sub Canis torrentibus se-effundentibus ab asperis saxetis; Duobus tumulis viridibus sub quercibus [nitiem, Circumeuntibus et trahentibus-se circa angustam plaEt leni cursu aquæ (eunte) per valles ;

In ripâ amnis (stabat) Carbar ipse,

Ejus hasta sub potestate strenui (viri) ad ejus latus,
Et ejus rubro oculo sub trepidatione, et ipso mesto.
Surrexit Cormacus in animo regis,

Et ejus vulnus, (ipso) sine vi, in ejus latere.
Semivisus erat juvenis in obscuritate,

Ejus sanguine arboreo-rutilo fluente ex ejus pectore.
Torsit Carbar hastam ternis vicibus,

Ternis vicibus prehensit barbam sua manu.
Restitit ille sæpius ab arduis passibus ;

Chrath e ruighe nam beud gu h-ard.

Mar nial am fàsach am mòr thriath,
Caochladh fo ghaoith nan sìan a dhealbh,
Na gleanna am bròn fo an fhirich,
Ma seach fo ghiorrag nam braon.

Ghabh an righ a mhòr anam dha féin;
Ghlac e sleagh nan treun 'na làimh.
Thionndaidh 'shùil gu cùl magh Léna,
Luchd coimheid nam beud o chuan gorm.
Thàinig iad le ceumaibh fo fhiamh

Tric a' coimhead sìos o'n t-sàil.

Dh'aithnich Cairbre mu chòrr righ nan gnìomh.

Ghairm e dorcha na triath' gu 'làimh.
Ghrad-thàinig ceum fhuaimear nan sonn,

An glas lanna lom anns gach làimh.
An sin bha Mòrla 'n duibhre ciar;
An sin bha Dalla nan ciabh sa' ghaoith,
Cormar ruadh ag aomadh air sleagh,
A' sealladh borb o thaobh a ghruaim.
B'alluidh do shùil chrom, a Mhalthos,
Fo shealladh do mhòr fhabhraid.

Sheas Foldath mar charraig an sruth
Ceileadh fo chobhar a dubh chruth,

A shleagh fhada mar ghiubhas nam mòr shliabh,

A thachras ri còrr ghaoith nanspeur,

A sgiath làn do chomhara còmhraig,

A dhearg shùil an còmhnuidh gun fhiamh.

Iad' is triath' eile gun chunntas

Concussit ille lacertos [vulnificos] damnorum altè.
Sicut nubes in desertis (est) magnus princeps,
Varians sub vento nimborum suam formam,
Vallibus in luctu sub monte,

Et invicem sub metu imbrium.

Recepit rex suum magnum animum sibi ipsi; Prehendit ille hastam strenuorum in manum. Reversus est ejus oculus ad tergum Molenæ, Speculatoribus damnorum (venientibus) à mari cærulo. Venerunt illi cum passibus sub timore.

Sæpe despicientes deorsum à suis calcibus. [facinorum.
Intellexit Carbar (metum esse) circa egregium regem
Vocavit ille torvus principes ad suam manum.
Statim venerunt passus sonori heroum,
Subalbidis gladiis nudis in unaquâque manu.
Illic erat Morla in obscuritate [tetricus] fuscus ;
Illic erat Dalla [crinitus] crinium in vento,
Cormar rufus inclinans-se super hastam,
Et tuens sæviter ab orâ suæ torvitatis.
Terribilis erat tuus oculus curvatus, Malthe,
Ab intuitu tuæ magnæ palpebræ.

Stabat Foldathus similis rupi in flumine

Celanti sub spumâ suam atram formam,

Ejus hastâ longâ instar abietis magnorum clivorum,

Quæ occurrit ingenti vento cœlorum,

Ejus clypeo pleno signorum certaminis,

Et ejus rubro oculo constanter sine formidine.

His et principibus aliis sine calculo