Dh' fhuasgail an righ an iall o làimh;
Dh' fheoraich e le bàigh m'a sinnsra.
"Bha Torcul-torno," labhair an òigh,
Aig Lula nan sruth mòr a' tàmh;

Bha thuinneas aig Lula nan seòd-
Tha 'n t-shlige chorr an diugh 'na làimh
An talla Loduinn nan gruaidh ciar.
Thachair è as Starno nan long

Am meadhon nan tom an còmhrag;
B' fhada spairn nan ciar-shuileach donn.
Thuit m'athair, an sonn, fo dhòruinn,
Torcul-torno nan gorm sgiath.

Air taobh na craig aig Lula féin

Thuit ruadh-bhoc nan leum fo m'iuthaidh.
Mar thionail mo lamh, 's mi leth-aobhach,
Mo chiabhan air faondra 'sa ghaoith,
Chualas toirm: mo shùile plaosg';
M'urla caoin ag éirigh ard;

Bha mo cheum gu Lula nach faoin
Gu Torcul nan cuan 's nan carn.

Co a t'ann ach Starno, an righ,
A dhearg shùil ag iadhadh graidh?
Bu dorcha garbh a mhala dhubh,
'S è gàire gun chruth le sòlas.
C'àite bheil m'athair bu mhòr,
Triath nan tòrr, bu chòrr an còmhrag?
Thréigeadh measg naimhde an òigh,
Nighean Thorcuil nan seòl còmhnard !

Solvit rex lorum ab ejus manu;

Quæsivit ille cum benignitate de ejus prosapiâ. "Erat Torcultorno," locuta est virgo,

"Ad Lulam fluminum magnorum (degens) quiescens;
Erat ejus habitatio ad Lulam heroum;
Est concha eximia hodie in ejus manu
In aulâ Lodinis genarum fuscarum.
Occurrerunt ille et Starno navium

In medio colliculorum in certamine;

Fuit longa luctatio nigro-oculatorum fuscorum.
Cecidit meus pater, heros, sub angorem,
Torcultorno cæruleorum clypeorum.

Ad latus saxi ad Lulam ipsam

Cecidit capreolus saltuum sub meâ sagitta.
Ut colligebat mea manus, et me semi-lætâ,
Meos capillos vagantes in vento,

Auditus est fremitus; meis oculis semi-apertis ;*
Meo pectore blando surgente arduè;
Fuit meus passus versùs Lulam haud vacuam
Ad Torculem marium et saxetorum.

Quis est qui adest nisi Starno, rex,

Ejus rubro oculo obliquante amorem.

Erat caliginosum asperum ejus supercilium nigrum Arridentis sine specie (gaudendi) cum gaudio.

Ubi est meus pater, qui fuit magnus,

Princeps turrium, qui fuit eximius in conflictu?
Deserta est inter hostes virgo,
Filia Torculis velorum æqualium.

* Ad verbum-siliqua-se-nudantibus.

Ghlac è mo làmh, as thog è 'n seòl;
Chuireadh mis an còs an duibhre.
Air uairibh thig esa, mar cheò,
Togail am chòir sgiath m'athar.
Gath dige dol seachad air uair
Mu dhall dhorus thruagh nan còs;
Mac Starno, fear siubhail nan cruach;
Tha m'anam fo luaidh do 'n òg."

"A nighean Lula nan geal làmh,'
Thuirt Fionnghal, "ainnir a bhròin,
"Tha nial am measg teine a' snàmh
Air t-anam, a ghràdh nan seòd.
Na seall air ré fo éididh dhonn,

No air teine nan tonn o speur;
M'an cuairt ata staileann nan sonn,
Eagal trom do d' naimhdibh, a bheus.
Cha 'n e staileann nan lag a t'ann,
No anam càm nam faoin fhear.
Cha chaoin òigh an talla nan lann
A ruighe bàn a' sgaoileadh na h-aonar.
Tha i aillidh measg a tróm chiabh
Tribuail clàrsaich nan triath an Selma ;
Cha'n 'eil a guth a' caoineadh air sliabh,
Sinn a' tiomachadh riamh air fonn."

Shìn an righ a cheum gun stad

Ro' dhuibhre nan ciar thom;

Prehendit meam manum et levavit ille velum; Detrusa sum ego in cavernam obscuritatis.

Nonnunquam venit ipse, ut nebula,
Tollens me coram clypeum mei patris.
Radio juventutis prætereunte interdum
Circa cæcas fores miseras cavernarum,
Filio Starnonis, viatore collium;
Est meus animus sub laude juvenis.'
"Filia Lulæ candidarum manuum,'
Dixit Fingal," virgo doloris,
Est nubes inter ignem innatans
Super tuo animo, o amor heroum.

Ne intuere in lunam sub veste subfuscâ,
Nec in ignem undarum è cœlo ;

In circuitum est chalybs bellatorum,
Metus gravis tuis hostibus, o venustas.
Non est chalybs imbecillorum, quæ adest,
Nec animus tortuosus inanium virorum.
Non plorat virgo in aulâ gladiorum

Ejus lacertum candidum expandens in solitudine.
Est illa pulchra in medio gravium capillorum
Pulsans citharam principum in Selmâ;

Non est ejus vox lugens super clivo,
Nobis mollescentibus semper ad cantum."

Tetendit rex passum sine morâ

Per obscuritatem fuscorum colliculorum;

* i. e. laudat.

Fhuair e craobh Lòduinn gu grad,
'S i lubadh fo osna gu trom;
Tri clacha le coineach ghlas,
Sruthan cas a' ruith ri 'n taobh;
Os an cionn bha 'n teine dol ás,
Cruth Lòduinn an ceò 's an gaoith.
Bha tanas a' coimhead gu h-ard
Leth-dheante do dheathach 's do cheò.
Chluinnteadh guth briste le spairn,
'S toirm uild a' taoma o 'n ord.

Ri taobh daraig gun duille san fhraoch
Chluinnt' a chòmhra ri laoìch gun bhàigh,
Ri Suaran as Starno neo-chaoin,
Droch naimhde maraon do 'n dàimh.
Dh'aom iad air sgiathaibh dubh-dhonn
Le sleaghaibh nan dorn gu teann;
Fuaim gaoithe mu Starno nan long,

'S a dhubh fhalt a' taomadh m'a cheann.

Bhuail farum a cheum an cluas;

Dh'éirich iad suas nan airm.

66

Leag fear seachran na h-oiche, Shuarain,” Labhair Starno 'na ardan mhòr;

"Glac-sa sgiath t-athar a' d' làimh ;

Tha cruaidh mar charraig nan còs.

Thilg Suaran a shleagh gu grad;

Stad as chrith i an sean chraoibh Lòduinn. Tharruing na suinn ri chéile

Le 'n lannaibh a' beumadh còmhraig;