Cum appropinquabat ad copias hostium. De quibus auditur laus sub obscuritate mortis ! Derisum circa marcorem suarum manuum ; [ficentiæ, Est memoria eorum inter modos (magnificos) magniEt (sunt) lacrymæ lucidæ feminarum juvenum circa [recentem tellurem (sepulchrum). Æquum est marcescere senectam (procul) a certamine, Quæ (reddidit) misit strenuitatem in juventute (cele[brem) sub famam ; Ipsis existentibus sub oblivione vivorum ; In occulto cadent illi ex adverso, Sine suspirio lento ab filiis suis; In lætitiâ tolletur in altum eorum saxea-moles, Argumentum. In hoc carmine, ut sæpius solet, poeta quendam priorum, ad Christianam fidem propagandam missorum, alloquitur. Memoriæ ita proditur historia: In terra Britonum inter Muros, tempore Fingalis, duo erant principes; quorum alter, Dunthalmo, crudelitate, et ambitione infamis, Teuthæ (sive Tuedæ, ut creditur) dominus erat; alter, Rathmor, hospitalitate et munificentiâ insignis, ad Clutham (cui nunc etiam nomen Cluda est) habitavit. Ex invidiâ Dunthalmo, aut ob privatum aliquid inter domos odium, Rathmorem in convivio interfecit; at, scelere postea cruciatus, Rathmoris filios Calthonem et Colmarem domi suæ educavit. Juvenes ad virilem ætatem proventi, ambiguas quasdam de patris cæde ulciscendâ voces protulerunt; et ideò a Dunthalmone duobus ad Teuthæ ripas cavernis, quò clanculum tollerentur, erant inclusi. Colmal intereà, Duuthalmonis filia, quæ secretò Calthonem amavit, eum custodiâ liberavit, et bellatoris apparatum induta, ad Fingalem unà confugiens, auxilium contra Dunthalmonem petiit. Fingal Ossianum cum trecentis ad Colmarem eripiendum bellatoribus misit. Dunthalmo, Colmare priùs trucidato, cum Ossiano prœlio congressus, ipse occisus et exercitus penitùs fusus est. Calthon uxorem duxit Colmalem liberatorem, et Ossianus ad Morvenem rediit. |