Le d' thri ghuthaibh thig gun stad,
Soillsicheadh gu grad na dh'fhalbh ;
Tog samhla nan laoch, nach robh lag,
Air chiar àm, a chaidh fada thall.

A Thoirne nan stoirm `s nan cruach,
Chi mi shuas mo dhream ri d' thaobh ;
Fionnghal ag aomadh fo ghruaim,
Thar uaigh Mhic Roinne nach b'fhaoin.
Ri làimh tha ceuma nan triath,

Sàr shealgaire nan ciar thorc mòr,
Aig Turthoir a' luidhe 'san fhraoch
Righ Lochlin's a laoich an ceò;
An dà righ feargach air dà charn
A' coimhead anall thar an sgiathaibh ;
Bha 'n sealladh air reulta na h-oiche,
Tha seachran le soillse gu h-iar,
Cruth Lòduinn ag aomadh gu h-ard,

Mar theine leth-chaillte 'an nial,

'S am Fuath a' cuir a mach nan gaoth Le dealain ri 'n taobh ro' bhàs.

Chunnaic Starno, le eòlas, nach b'fhaoin, Nach géilleadh an saoi 'sa bhlàr.

Tri uaire bhuail e chraobh le feirg;
Bha shiubhal gun mheirg gu mhac,

'S e múchadh nam fonn dha féin,
'S a' clàistinn gaoith thréin 'na chiabh.
Thionndaidh na saoi o chéile,

Mar dhà dharaig threun 'sa charn,

Cum tuis ternis vocibus veni sine (mora) stando
Illuminans ocyùs eos qui abierunt;

Tolle simulacrum bellatorum, qui non fuerunt ignavi, Super fuscum tempus, quod ivit longè ultra.

O Thorna procellarum et præcipitiorum, Cerno ego suprà meum agmen ad tuum latus; Fingalem se-inclinantem sub tetricitate,

Super sepulchrum filii Ronæ, qui non fuit languidus. Ad ejus manum sunt passus principum,

Egregiorum venatorum fuscorum aprorum magnorum.
Apud Turorem jacentes in ericâ

Rex Loclinis et ejus bellatores in nebulâ ;
Duo reges irati super duobus saxetis
Intuentes huc super suos clypeos;

Erat eorum obtutus ad stellas noctis,

Quæ sunt errantes cum luce ad occidentem,
Figurâ Lodinis se-inclinante sublimè,

Instar ignis semi-amissi in nube,

Et Demone emittente ventos

Cum fulgure juxta eorum latus ante mortem.
Vidit Starno, cum notitiâ, quæ non erat vana,
Non cessurum esse heroa in prœlio.

Ternis vicibus percussit ille arborem cum irâ;
Fuit ejus iter sine rubigine ad suum filium,
Suffocans cantus sibi ipsi,

Et auscultans ventum validum in suo cirro.
Averterunt-se bellatores à se mutuo,

Sicut duæ quercus validæ in saxeto,

Gach aon diubh do ghaoith a' géilleadh,

'S

ag aomadh o bheinn thar àld; Crithidh am mór gheugan thall

Fo osaig, a bheucas o'n ghleann.

"Bha Annir," thuirt righ nan loch ciar, "Mar theine chaidh sìos o shean; Thaom e o shùilean am bàs

An còmhrag nam blàr's nan sgiath;
Bha shòlas am bàs nan laoch;

Fuil cho caoin ri sruth an t-sàmhraidh,
Nuair a bheir e o'n ard chraig fhaoin
Aoibhneas nach baoth gu gleann cathair,
Thàinig e mach o Luthcormo

An coinneamh Chormain, an sonn treun, Esa o Urlor nan sruth,

A thuine fo sgéith a chòmhraig."

Thàinig Corman 'na loingeas dhonn
Gu Gorm-mheall, mu 'n iadh an tonn.
Chunnaic nighean Annir nam beum,
Fiona gun bheud's nan làmh-gheal:
Chunnaic e, 's cha b'fhaoin a sùil
Air maraich, bu dhubh-ghorm triall.
Dh'fhalbh i gu luing anns an oiche,
Mar ghealach a' boillsgeadh ro' ghleann,
Ghabh Annir an cuan mòr fo cheann;
Ghairm e gaoth neartor gu chrann.
Cha'n ann leis féin a bha 'n laoch;
Bha Starno, a mhạc ri thaobh.

Unâquâque earum ventis cedente,

Et se-inclinante à monte super rivulum;
Tremunt earum magni rami ex adverso
Sub flamine, quod remugit à valle.

"Fuit Annir," dixit rex lacuum fuscorum, "Instar ignis, qui ivit deorsum antiquitus; Fundebat ille ex oculis mortem

In certamine præliorum et clypeorum;
Erat ejus gaudium in morte bellatorum,
Sanguis æquè gratus ac fluentum æstatis,
Quando affert illud ab arduo saxo inani
Gaudium haud vanum ad vallem campi-uliginosi.
Venit ille foràs ex Lucormâ

In occursum Cormanis, bellatoris strenui,

Illius ab Urlore fluentorum,

Ejus habitatione sub clypeo certaminis.'

Venit Corman in suâ classe subfuscâ

Ad Gormalam, circa quam obliquatur fluctus.
Vidit filiam Anniris plagarum,

Finam (apuμova) sine defectu et manuum-candidarum: Vidit ille, et non fuit inefficax ejus [virginis] oculus In nautam, cujus erat atro-cærulum iter.

Abiit illa ad ejus navem in nocte,

Ut luna resplendens per vallem.

Capessivit Annir oceanum magnum sub capite; [rem. Vocavit ille ventum validum ad suam (malum) arboNon fuit [solitarius] secum ipso quod fuit bellator; Fuit Starno, ejus filius ad ejus latus.

Mar iolair Thorno fo òg sgiath

Thionndaidh mo shùil air an triath.
Thàinig sinn gu Urlor bheucach.

Le shluagh ghluais Corman, an treun fhear.
Bhuail sinn, as thug an nàmhaid buaidh.
'Na fheirg sheas m'athair fo chruaidh;
Ghearr e na badain le lann,

'G an sgathadh fo ardan nach gann.
B' fhiadhaich as bu dhearg a shùil.
Chunnaic mi anam gu chùl,

As ghabh mi dùbhra na h-oiche;
Thog mi cruaidh chlogaid o 'n raon,
Sgiath bhearnach o bheum nach b'fhaoin,
Agus dh'iarr mi 'n nàmhaid thall

Le sleagh gun cheann am làimh.

Air carragh shuidh Corman an treun,
Darag a' lasadh roimhe féin;

Fo chraoibh, nach robh fada thall,
Bha Fiona ghasda nan rosg mall.
Thilg mi 'n sgiath bhriste 'na còir,
As labhair le foill mu shìth.

"Air taobh a mhuir bheucaich féin

Tha Annir 'na luidhe an treun;

Thuit an righ 'sa chòmhrag gun bhuaidh;
Tha Starno togail na h-uaigh';

Chuir mise o Lòduinn anall

Gu làmh-gheal ghasda nan rosg mall

A dh'iarruidh da h-athair a ciabh,