CARRICTHURA. v. 1-20. "AN reliquisti tu cæruleum iter cœlorum, O fili sine defectu, cujus est aurato-flavus cirrus ? Sunt portæ noctis tibi ipsi Et tentorium tuæ requietis in occidente. Veniunt fluctus circumcirca tardè Visum virum, cujus est purissima gena, Tollentes sub metu suum caput: Inter te cernendum adeo formosum in tuo sopore, Fugerunt illi sine colore à tuo latere. Cape tu somnum in tuâ cavernâ, O sol, et redi à tuâ quiete cum lætitiâ. Tollantur mille lumina sursum Ad sonum, qui est mollis, à citharâ eleganti ; Expergeface gaudium in aulâ undarum; [ram. Rediit rex victoriarum cum suo populo ad suam ter Est concertatio Carronis procul à nobis, Sicut sonitus qui non auditur amplius : Tollant bardi musices eorum carmina : Nuair thill an righ o raon nan triath, Thionndaidh Fionn ri luchd bu bhinn, A Chaomh-mhala nan ciabh do chònuidh, Cluinnidh doire nan sìan an t-sealg." Cum rediit rex ab acie principum, Cum crinibus gravibus, quorum erant pulcherrimi cirri. Erat galea cærulea circa caput herois, Sicut nubes haud gravida super vultu solis, Quando movet-se ille in veste subfuscâ, "O voces Conæ, cujus est altissimus sonitus, Sicut ros moderatus veris blandi, Sub quo flectitur ramus quercûs tumulorum, Foliis novis surgentibus tenerè. Tollite, mei bardi, melos; Cras erit navis sub velo; Erit meum iter in cæruleâ valle undarum, Ad rupem heroum et procerum; Urbem viridem Sarnonis hospitalis, O Comalæ cincinnorum tuam habitationem, Epulum super clivo cum magnificentiâ ; ⚫i. e. de priscis. "A Chronain, a mhic nan caoin fhonn, A Mhìnfhonn nach trom air clàrsaich, Togaibh sgeul air Silric donn, Do righ nam mòr-thom 's nam fàsach. BINNBHEUL. Tha mo rùn do shinns're nan sliabh; Is chitheam an seòd o 'n chruaich. "Cronan, fili blandorum modorum, Minona haud gravis super citharâ, Tollite historiam super Silrice subfusco, Sicut arcus imbris, huc in valle, Cum voce languidâ, eâ sub mœrore." VINVELA. Est meus amor ex proavis clivorum; [rum ; Est ille eximius venator fuscorum (montium) arduo Sunt ejus venatici-canes anhelantes ad ejus latus, An sedisti tu ad fontem saxetorum, Est juncetum se-inclinans sub flamine, Appropinquabo ad meum desiderium sub vapore, Quando vidi juvenes suprà Ad quercum Brannonis, cujus est sonorum flumen, Rediisti tu tunc ingens à monte; Multo eras formosior tu ipse quam tuus populus! |