XIV Sachregister: Verhandl. u. Verträge zwisch. Grossbritannien u. d. Südafrik. Republik. 1893. Sept. 15. 20. 25. Grossbritannien. Der Gouverneur in Kapstadt an den Prä 10705. sidenten der Südafrikanischen Republik. Die britische Regierung will die Konvention auf 7 Jahre abschliessen 10704. Südafrikanische Republik. Das Saatssekretariat an den englischen Gouverneur in Kapstadt. Ablehnung des englischen Vorschlags Grossbritannien. Der Gouverneur in Kapstadt an den Präsidenten der Südafrikanischen Republik. Widerlegung der Bedenken der Südafrikan. Regierung 27. Südafrikanische Republik. Das Staatssekretariat an den englischen Gouverneur in Kapstadt. Antwort auf das vorige Grossbritannien. Der Gouverneur in Kapstadt an den Präsidenten der Südafrikanischen Republik. Verlängerung der Konvention 30. " Okt. 6. Südafrikanische Republik. Der Staatssekretär an den Nov. 8. 10706. 10707. 10708. 10709. 10710. Katholische Kirche. Nr. 10567. ROM. - Apostolisches Sendschreiben an alle Fürsten und Völker der Erde. 20. Juni 1894. ,,Principibus populisque universis Leo PP. XIII. salutem et pacem in domino." Nr. 10567. Rom. Praeclara gratulationis publicae testimonia, quae toto superiore anno, ob 20. Juni 1894. memoriam primordforum episcopatus Nostri, undique accepimus, quaeque proximo tempore insignis Hispanorum pietas cumulavit, hunc imprimis attulere Nobis laetitiae fructum, quod in illa similitudine concordiaque voluntatum eluxit Ecclesiae unitas, eiusque cum Pontifice maximo mira coniunctio. Videbatur per eos dies orbis catholicus, quasi rerum ceterarum cepisset oblivio, in aedibus Vaticanis obtutum oculorum animique cogationem defixisse. Principum legationes, peregrinorum frequentia, plenae amoris epistolae, caerimoniae sanctissimae id aperte significabant, in obsequio Apostolicae Sedis cor unum esse omnium catholicorum et animam unam. Quae res hoc etiam accidit iucundior et gratior, quia cum consiliis coeptisque Nostris admodum congruens. Siquidem gnari temporum et memores officii, in omni pontificatus Nostri cursu, hoc constanter spectavimus, atque hoc, quantum docendo agendoque potuimus, conati sumus, colligare Nobiscum arctius omnes gentes omnesque populos, atque in conspicuo ponere vim pontificatus romani, salutarem in omnes partes. Maximas igitur et agimus et habemus gratias primum quidem benignitati divinae, cuius munere beneficioque id aetatis attigimus incolumes: deinde viris principibus, episcopis, clero, privatisque universis, quotquot multiplici testificatione pietatis et obsequii dedere operam, ut personam ac dignitatem Nostram honore, Nosque privatim opportuno solatio afficerent. || Quamquam ad plenum solidumque solatium multum sane defuit. Nam inter ipsas popularis laetitiae studiique significationes obversabatur animo multitudo ingens, in illo gestientium catholicorum consensu aliena, partim quod evangelicae sapientiae est omnino expers, partim quod, licet christiano initiata nomini, a fide catholica dissidet. Qua re graviter commovebamur, commovemur: neque enim fas est sine intimo doloris sensu cogitationem intendere in tantam generis humani partem longe a Nobis, velut itinere devio, digredientem. Iamvero, cum Dei Staatsarchiv LVII. 1 Nr. 10567. Rom. omnipotentis vices in terris geramus, qui vult omnes homines salvos fieri et 20. Juni 1894. ad agnitionem veritatis venire, cumque Nos et sera aetas et amara curarum ad humanum urgeant exitum, visum est redemptoris magistrique nostri Iesu Christi in eo imitari exemplum, quod proxime ad caelestia rediturus summis. precibus a Deo Patre flagitavit, ut alumni sectatoresque sui et mente et animo unum fierent: Rogo . . . ut omnes unum sint, sicut tu Pater in me et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint1. Quae quidem precatio obsecratioque divina. quoniam non eos tantum complectitur, qui tunc in Iesum Christum crederent, scd etiam quotquot credituri reliquo tempore essent, idcirco dat illa Nobis caussam non ineptam aperiendi fidenter vota Nostra, conandique, quoad possumus, ut homines, nullo generis locorumve discrimine, ad fidei divinae unitatem vocentur atque incitentur universi. || Urgente propositum caritate, quae illuc accurrit celerius, ubi opitulandi necessitas maior, primum quidem provolat animus ad gentes omnium miserrimas, quae Evangelii lumen vel nullo modo acceperunt, vel acceptum, incuria seu longinquitate, restinxerunt: proptereaque Deum ignorant, et in summo errore versantur. Quoniam salus omnis a Iesu Christo proficiscitur, nec enim aliud nomen est sub caelo datum hominibus, in quo nos oporteat salvos fieri 2, votorum Nostrorum hoc est maximum, posse sacrosancto Iesu nomine cunctas terrarum plagas celeriter imbui atque compleri. Qua in re munus efficere sibi demandatum a Deo Ecclesia quidem nullo tempore praetermisit. Quid enim undeviginti saecula laboravit, quid egit studio. constantiaque maiore, quam ut ad veritatem atque instituta christiana gentes adduceret? Hodieque frequenter maria transmittunt, ad ultima loca progressuri, ex auctoritate Nostra praecones Evangelii: quotidieque a Deo contendimus, ut multiplicare benigne velit sacrorum administros, dignos munere apostolico, qui scilicet commoda sua et incolumitatem et vitam ipsam, si res postulaverit, pro Christi regno amplificando non dubitent devovere. | Tu vero propera, humani generis servator et parens Iesu Christe: exequi ne differas quod olim te dixisti facturum, ut, cum exaltatus esses a terra, omnia traheres ad te ipsum. Ergo illabere aliquando, atque ostende te multitudini infinitae, beneficiorum maximorum, quae cruore tuo peperisti mortalibus, adhuc experti: excita sedentes in tenebris et umbra mortis, ut radiis illustrati sapientiae virtutisque tuae, in te et per te sint consummati in unum. | Cuius quidem unitatis sacramentum cogitantibus, occurrit Nobis universitas populorum, quos ab erroribus diuturnis ad evangelicam sapientiam divina pietas iamdiu traduxit. Nihil profecto ad recordationem iucundius, neque ad laudem providentissimi numinis praeclarius veterum memoria temporum, cum fides divinitus accepta patrimonium commune atque individuum vulgo habebatur: cum excultas humanitate gentes, locis, ingenio, moribus dissitas, licet aliis de rebus saepe dissiderent, dimicarent, nihilominus in eo, quod ad religionem pertinet, fides christiana universas 1 Io. 17, 20. 21. 2 Act. 4, 12. |