Cum appropinquabat ad copias hostium. [recentem tellurem (sepulchrum). Æquum est marcescere senectam (procul) a certamine, Quæ (reddidit) misit strenuitatem in juventute (cele [brem) sub famam ; Ipsis existentibus sub oblivione vivorum ; In occulto cadent illi ex adverso, Sine suspirio lento ab filiis suis; In lætitiâ tolletur in altum eorum saxea-moles, Sine lacrymis (cadentibus) super terram circa saxum Beati juvenes strenui, o princeps, [strenuorum virorum. De quibus auditur laus sub obscuritate mortis !” Argumentum. In hoc carmine, ut sæpius solet, poeta quendam prioruin, ad Christianam fidem propagandam missorum, alloquitur. Meinorie ita pro:litur historia: In terra Britonum inter Muros, tempore Fingalis, duo erant principes ; quorum alter, Dunthalmo, crudelitate, et ambitione infamis, Teuthæ (sive Tuedæ, ut creditur) dominus erat; alter, Rathmor, hospitalitate et munificentiâ insignis, ad Clutham (cui nunc etiam nomen Cluda est) habitavit. Ex invidiâ Dunthalmo, aut ob privatum aliquid inter domos odium, Rathmorem in convivio interfecit; at, scelere postea cruciatus, Rathmoris filios Calthonem et Colmarem domi suæ educavit. Juvenes ad virilem ætatem proventi, ambiguas quasdam de patris cæde ulciscendâ voces protulerunt ; et ideò a Dunthalmone duobus ad Teuthæ ripas cavernis, quò clanculum tollerentur, erant inclusi. Colmal interea, Dunhalmonis filia, quæ secretd Calthonem amavit, eum custodiâ liberavit, et bellatoris apparatum induta, ad Fingalem unà confugiens, auxilium contra Dunthalmonem petiit. Fingal Ossianum cum trecentis ad Colmarem eripiendum bellatoribus misit. Dunthalmo, Colmare priùs trucidato, cum Ossiano prælio congressus, ipse occisus et exercitus penitùs fusus est. Calthon uxorem duxit Colmalem liberatorem, et Ossianus ad Morvenem rediit. |
