Carminis II. Argumentum.

Fingal primâ luce reversus copiis suis præficit Ronæ filium, qui cum

hostibus congressus eos trans Turtoris flumen agit. Revocatis suis, Fingal obviam victori gratulabundus procedit; sed in certamine lethale illum accepisse vulnus comperit. Moritur Durona. Bardus Ullin in mortui honorem Culgormi et Strinadonæ recenset historiam, quæ Carmini finem facit.

CATH LODUINN.

DUAN II.

v. 1-17. “C'AITE 'm bheil gaisgeach nan triath ?” Thuirt Dubh mhac Roinne nan sgiath donn. " Co 'n nial a cheil anns an t-sliabh Og dhearsa o Shelma nan tonn ? An e an righ a chithear thall Tighinn o charn fo sgéith na h-oiche? Tha mhadainn air Thoirne nan stuadh, 'S a ghrian air a chruaich an ced. Togaibh am fhianuis an sgiath, Mhdir ghaisgich an triath a dh'fhalbh : Cha tuit e mar thein air an t-sliabh, Dorcha dh'fhaicear a thrian air làr. Sud féin e mar iolair nan speur, A’tearnadh o bheinn 'sa ghaoith; Tha faoibh an nàmhaid na làimh. Bha m'anam, a righ, fo bhròn.

" Tha na naimhde teannadh r'ar làimh,

PRELIUM LODINIS.

CARMEN II.

v. 1-17. Ubi est heros principum ?” Dixit Niger filius Ronæ clypeorum subfuscorum.

Quænam nubes celavit in clivo
Novum coruscamen à Selma undarum ?
An est rex qui cernitur ex adverso
Veniens à saxeto sub alâ noctis ?
Est aurora super Thornà undarum,
Et sol super colle in nebulâ.
Tollite in meo conspectu clypeum,
Magni bellatores principis qui abiit.
Non cadet ille sicut ignis super clivo,
Obscurè cernitur cujus tertia pars super

humo.
Ecce ipsum sicut aquilam cælorum
Descendentem à monte in vento;
Sunt spolia hostis in ejus manu.
Fuit meus animus, o rex, sub luctu.”

“Sunt hostes propinquantes ad nostram manum,

Mar stuaidh tigh’n anall fo cheò,
Nuair a chithear fo chobhar an ceann
Thar smùid, nach eil gann, as scled.
Crithidh fear-siubhail na thriall,
Gun fhios dha cia rian is cdir.'

“ Cha chrith, mar fhir siubhail, sinn féin;
Tairnibhs, a thréin, ar cruaidh.
An éirich mo lanns’air a bheinn,
No’m fàg mi dhuibh féin a bhuaidh ?”

“ Na gnìomha dh'fhalbh,” thuirt an Dubh, “ Tha tighinn an diugh fo m'shùil ; Tha Treunmor bu leathan sgiath, Ri fhaicinn measg thriath a bh'ann. Cha bu lag anam an righ, 'S cha robh a smaointe riamh fo ghiomh. O’n ceud sruth mdr 'san fhraoch Thachair slòigh an caol-ghleann Chona; Bha 'n triath r'an taobh 'san t-sliabh. Co dh'imicheas sìos gu comhrag? Tharruing iad gu'n leth an lainn; Bha dearg-shùil 's gach ceann fo ardan; Gach fear leis féin 'san doire thall, 'S e muchadh nan dan fo ùrla. C'ar son a ghéilleadh iad da chéile? Bu choimeas bha feum an sinns’re. Bha Treunmor le shleagh chdrr’san t-sliabh; Bu ghasda fo chiabh an t-og-fhear; Chunnaic e 'n nàmhaid a'triall,

Sicut undæ venientes huc sub nebulâ,
Quando cernitur sub spumâ earum caput
Supra fumum, qui non est parcus, et obscuritatem.
Tremet viator in ejus itinere
Sine notitiâ illi quodnam moderamen sit idoneum.”

“ Non trememus, instar viatorum, nos ipsi ;
Stringite, o strenui, vestros duros (gladios).
Surgetne meus gladius in monte,
An relinquam vobis ipsis victoriam?”

“Facta, quæ abierunt,” disit Niger (filius Ronæ),

Sunt venientia hodiè sub meum oculum;
Est Trenmor, cujus fuit latus clypeus,
Conspiciendus inter principes, qui fuerunt.
Haud fuit imbecillus animus regis,
Et non fuerunt ejus cogitata unquam sub trepidatione.
A centum magnis torrentibus in ericâ
Occurrerunt populi in angustā valle Conæ;
Fuit princeps ad eorum latus in clivo.
Quis ille qui proficiscetur deorsùm ad certamen ?
Traxerunt illi dimidiatim gladios;
Fuit ruber oculus in singulo capite sub fastu;
Quisque vir (solus) secum ipso in sylvulâ ex adverse
Suffocans carmina sub pectore.
Quare cederent illi sibi inter se?
Fuit

par vis eorum proavorum.
Fuit Trenmor cum ejus hastâ eximiâ in clivo;
Fuit magnificus sub suis capillis juvenis;
Vidit ille hostem proficiscentem,